Kiedy wybrać się na terapię z dzieckiem lub nastolatkiem?
Istnieje wiele sytuacji, w których warto rozważyć terapię dla dziecka lub nastolatka. Jeżeli zauważysz, że u Twojego dziecka występują jakiekolwiek z poniższych sygnałów, warto skonsultować się z terapeutą, aby uzyskać profesjonalną pomoc i wsparcie. Terapia może pomóc dziecku lub nastolatkowi zrozumieć i radzić sobie z trudnościami oraz rozwijać zdrowe nawyki emocjonalne i zachowania.
- Dziecko lub nastolatek wykazuje silne emocje, takie jak smutek, gniew, niepokój, które utrzymują się przez długi czas i wpływają na jego funkcjonowanie.
- Dziecko lub nastolatek ma trudności w radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami w szkole, z rówieśnikami, w domu lub w innych sytuacjach społecznych.
- Dziecko lub nastolatek wykazuje zmiany w zachowaniu, takie jak wycofanie się, niechęć do kontaktu z innymi, agresywność, nadmierne jedzenie lub utrata apetytu.
- Dziecko lub nastolatek doświadcza trudności związanych z rozwojem, takie jak problemy z tożsamością, orientacją seksualną, akceptacją siebie.
- Dziecko lub nastolatek ma trudności w nauce, np. nie radzi sobie z nauką w szkole lub ma problemy z koncentracją.
- Dziecko lub nastolatek doświadczyło traumy lub przeżyło stresujące wydarzenie.
- Rodzice lub opiekunowie zauważają u dziecka lub nastolatka problemy emocjonalne lub zachowanie, które wpływa na ich codzienne funkcjonowanie.
Jak wygląda terapia dzieci i młodzieży?
Terapia dzieci i młodzieży różni się od terapii dorosłych, ponieważ wymaga uwzględnienia specyficznych potrzeb rozwojowych i emocjonalnych młodych osób. Sposób prowadzenia terapii może być różny w zależności od wieku, potrzeb i sytuacji dziecka czy nastolatka oraz podejścia terapeutycznego.
Proces terapii zazwyczaj rozpoczyna się od oceny problemów i wyzwań, przed którymi stoi dziecko lub nastolatek. Terapeuta pracując z pacjentem, stara się zrozumieć przyczyny występujących trudności i zidentyfikować cele terapeutyczne.
Podczas terapii dzieci często stosuje się techniki terapeutyczne, które angażują dziecko w sposób interaktywny i kreatywny, np. rysowanie, zabawy, gry i inne formy ekspresji. Terapia ta ma na celu pomóc dziecku zrozumieć i wyrazić swoje emocje, rozwijać umiejętności społeczne, budować zdrowe relacje z innymi, radzić sobie z trudnościami i rozwiązywać problemy z konstruktywny sposób.
Ważnym elementem terapii dzieci i młodzieży jest zaangażowanie rodziców lub opiekunów w proces terapeutyczny. Terapeuta może pracować z dorosłymi członkami rodziny, aby pomóc im zrozumieć i zarządzać problemami, z którymi się borykają, a także pomóc w budowaniu lepszych relacji z dzieckiem lub nastolatkiem.
Ile trwa terapia?
Czas trwania terapii dzieci i młodzieży zależy od wielu czynników, w tym od indywidualnych potrzeb i celów terapii. Dla niektórych osób kilka sesji może być wystarczające, podczas gdy dla innych potrzebna jest dłuższa terapia. Ważne jest, aby proces terapeutyczny był dopasowany do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka oraz jego rodziny.
Częstotliwość spotkań może być większa na początku terapii, a później zmniejszać się w miarę postępów dziecka. Kluczowe znaczenie ma regularne uczestnictwo w sesjach terapeutycznych i stosowanie się do zaleceń terapeuty.
Czy rodzic uczestniczy w psychoterapii dziecka?
Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna i zależy od wielu czynników. W niektórych sytuacjach psychoterapia dziecka może wymagać udziału rodzica lub opiekuna, podczas gdy w innych może być lepsza bez ich obecności.
W przypadku terapii dzieci, rola rodziców jest istotna i kluczowa dla skuteczności terapii, ponieważ to właśnie rodzice są najbliżej dziecka i mają największy wpływ na jego rozwój emocjonalny i zachowanie. W psychoterapii dzieci, opiekunowie często odgrywają aktywną rolę, aby wspomóc proces leczenia dziecka i stworzyć odpowiednie środowisko dla jego rozwoju.
W niektórych przypadkach, rodzice zostają zaproszeni na sesje. Mogą pomóc w utrzymywaniu motywacji i zaangażowania dziecka w terapii, a także wzmocnić efektywność sesji terapeutycznych poprzez stosowanie w domu technik i narzędzi, które dziecko uczy się w trakcie terapii. Terapeuta może także pracować z rodzicami w celu zidentyfikowania negatywnych wzorców zachowania, które wpływają na dziecko i wprowadzenia zmian w zachowaniu rodziców, aby lepiej mogli wspierać swoje dziecko.
Jednak w niektórych przypadkach, udział rodzica w terapii dziecka bądź nastolatka może być ograniczony lub niepożądany. Na przykład, jeśli dziecko ma problemy emocjonalne lub behawioralne, które wynikają z relacji z rodzicami lub rodzeństwem, terapeuta może zdecydować, że najlepiej będzie pracować tylko z dzieckiem, aby zapewnić mu bezpieczne miejsce, w którym może otwarcie wyrażać swoje emocje i myśli.
W każdym przypadku, decyzja o udziale rodzica w terapii dziecka powinna być podejmowana indywidualnie przez terapeutę, w zależności od potrzeb dziecka i systemu rodzinnego.
Anna Mioduszewska – psycholog, psychoterapeutka dzieci i młodzieży